Terugblik

Lieve allemaal

Het is nu alweer bijna meer dan een jaar geleden dat ik terug in Nederland aan ben gekomen.
Ik weet nog goed hoe ik aan de ene kant zo blij was om weer terug naar huis te keren en aan de andere kant zo verdrietig om deze prachtige landen te moeten verlaten.

Terug kijkend op een jaar reizen verschijnt er nog altijd een brede lach op mijn gezicht: wow wat een geweldige reis zeg!
Een jaar lang zulke mooie plekken mogen bezoeken en zulke leuke mensen mogen ontmoeten.
Ik voel me erg verwend en gelukkig, wat een kans om dit alles mee te hebben gemaakt!

Voor iedereen die nog nooit verder dan Nederland is geweest: pak je spullen en ga! er is een wereld die voor je open ligt en die wil je echt niet missen. Als je kan grijp je kans echt waar!

Ik herinner me nog goed mijn thuiskomst, het was erg droevig moet ik bekennen: iedereen was weg en ik kwam in een leeg verlaten en vies huis aan. Ik had een enorme jetleg en ik voelde me volkomen leeg. Thuis aangekomen moest ik mijn spullen uitpakken, wassen, schoonmaken en dingen regelen: want tja het 'normale'leven was begonnen. Ik miste het reizen nu al, de vriendelijke mensen, de prachtige natuur, het eten, het weer....ja eigenlijk alles.

Het klinkt nu zo alsof alles mooier is aan de andere kant van de wereld, nee dat is ook niet zo. Ik heb zeker ook momenten gehad waarop ik me af vroeg wat ik in godsnaam daar deed en dat ik het even niet meer zag zitten. Het reizen is niet altijd makkelijk geweest en het is zeker ook afzien. Wanneer je continu hetzelfde moet eten komt dat op een gegeven moment ook je strot uit. Wanneer je ziek bent en alles komt er van boven en onder weer uit, dan wens je dat je weer lekker thuis was in een normaal bed i.p.v een betonnen of rieten matras op de grond waar de tocht door de spleten van het bamboe hutje heen komt.

Ik heb veel gezien en meegemaakt, elke plek weer zijn eigen speciale en unieke kanten. Veel mensen ontmoet en vrienden gemaakt. Opvallend is dat de mensen met het minste geld het meeste geven. De mensen zijn zo gastvrij dat ze echt niet willen dat jij betaald of iets te kort komt.

Ik mis het reizen nog altijd en denk er vaak aan terug. Het voelt onwerkelijk en als een droom, alsof het nooit gebeurd is. Het leven hier gaat door en je komt weer in je gewoonte en ritme van hier. Mensen zijn druk en de maatschappij draait op volle toeren, geen rekening meer houdend met de mens zelf. De mens is verloren wat het is om te leven en wat het is wat ze nu werkelijk nodig hebben, wie ze zijn en wat hen gelukkig maakt. Om me heen zie ik veel dingen gebeuren en al zijn we welvarender ik geloof werkelijk dat ze in de derde wereld landen gelukkiger zijn (ja ze hebben anderen dingen, basisbehoefte, waar ze zich druk om maken, maar ze hebben geen psychische klachten of problemen en weten de natuur en de mens te respecteren).

Ik wil iedereen bedanken dat ze met me mee hebben geleefd en aan me hebben gedacht
Ik hoop nog vele reizen mee te mogen maken en ben dankbaar voor alles wat ik heb beleefd